Σωστά μου τα 'μαθαν με το νι και με το σίγμα στη λαϊκή, στο σωματείο, στη Λεωφόρο όπου θες τα ίδια μου 'παν. Στην Αγορά, στην Σύγκλητο, στον Άρειο Πάγο στην Ακαδημία, στα Κυκλώπεια Τείχη στον λαβύρινθο του Μίνωα και πιο πίσω ακόμα στα σπήλαια μέσα και πάνω στα κλαδιά των δέντρων. Παντού τα ίδια... Continue Reading →

Φτωχέ μου γραφιά ποια Χίμαιρα κυνηγάς να αδράξεις με τις πενιχρές σου λέξεις; Δεν τα έμαθες; Αποδείχθηκε πως οι λέξεις δεν είναι αλυσίδα ούτε χαλκάς ούτε και χαλινάρι ούτε και χάμουρο να δαμάσεις το θηρίο. Τίποτα δεν μπορούν να σου προσφέρουν οι λέξεις. Οι λέξεις είναι πυρετός φτωχέ μου γραφιά, επιθανάτιος ρόγχος και πρώτη ανάσα.... Continue Reading →

Σηκώνεσαι βαρύς, ράθυμος Ικανοποιητικό αντλείς σθένος, καλλιεργείς επαρκή ουτοπία Συναγελάζεσαι δύο, τρεις, εκατό ανθρώπους Υπομένεις τους έρωτες, τρως με όρεξη Φοράς τα ίδια ρούχα, εργάζεσαι το ίδιο έργο Ολόψυχα αφήνεται στην ίδια ηδονή, στην ίδια τηλεθέαση, κοιμάσαι. Σηκώνεσαι βαρύς, ράθυμος…

Συχνά αυτοοικτίρομαι για την θολή μου μνήμη εκφράζομαι με λόγια φθονερά κι απαξιωτικά συγχρόνως για όσους εύκολα ανακαλούν στην μνήμη τους πρόσωπα τυχαίων συναναστροφών με λεπτομέρεια και γλαφυρότητα που βαθιά με εκπλήσσει. Δεν θυμάμαι απολύτως κανέναν εκτός από ένα μικρό αγόρι που τυχαία είδα σε κάποια θάλασσα πριν αρκετό καιρό. Θυμόμουν το σουλούπι του τα... Continue Reading →

Να φτιάξω ένα τσιγάρο με τα στερνά της μέρας Πύκνωσε η υγρασία -μ' αρέσει όπως στέκει ο καπνός μετέωρος τοξικός με κάτι δικό μου μέσα του γύρω απ' τα μαλλιά σου. Μέσ’ στο χαρτί να φτιάξω το χαρμάνι ένα κομμάτι απ' το χαμόγελο σου προ ολίγου με κάτι που 'πα ένα ακόμα των αγοριών μας οι φωνές οι χοροί το τρεχαλητό πάνω στο πλακάκι. Η γόβα σου μετά που ξέμεινε από χθες κάτω απ' το κρεβάτι το φαγητό που δεν έφτασε για όλους μα ήταν αρκετό για ακόμα τόσους το ζάρι που τρύπωσε κάτω από τον καναπέ το ποτήρι που 'χει ακόμα κοκκινάδια και κάτι θλιβερά κατάλοιπα του πρωινού καφέ σου και λίγο από τον ουρανό που όλο λέει να κλάψει κι όλο διπλά το σκέφτεται. Θα το τυλίξω με στοργή -ίσως μου φύγει το παράπονο καθώς θα το ακουμπάω με την γλώσσα- στην τσέπη θα το βάλω. Αύριο με τον καφέ θα πάρω δύο ρουφηξιές. Την επόμενη ξανά κι έπειτα το άλλο πρωί. Αν είμαι προσεκτικός αυτή η Κυριακή θα μου κρατήσει μέρες.

Photo by Max Felner on Unsplash   Στου χωριού τον καφενέ τα παλικάρια παίζουνε στα ζάρια την κόρη του Νώντα του τρελού έτσι όπως κάνουν οι νοικοκυραίοι σ' ετούτα τα παιχνίδια στ’ αστεία εκείνος δίπλα βλέπει. Κάθε που πάει κάτι για να πει ο πιο μικρός του γιομίζει το ποτήρι κι εκείνος ησυχάζει. «Έχει τα μάτια του λαφιού... Continue Reading →

Ξέρεις έψαξα πολύ να βρω στο πρόβλημα σου μια κάποια λύση. Στην αρχή εστάθη αδύνατο. Με τι δόλιο μέσο να ξεγελάσω την φύση του ανθρώπου; Η μάζα, έλεγα, είναι αδιαίρετη με συμπαγής αρμούς φθόνου μίσους γνήσιας ματαιοδοξίας και πουτανιάς. Βγήκα έπειτα στο παγερό σκοτάδι περόνιασε το κρύο τα οστά μου σε κάποιο φτηνιάρικο μπαρ της... Continue Reading →

Να μην ρωτάς πολλά Να ακούς μονάχα Να μάθεις τα γράμματα Όσα σου δείξουν Τα άλλα μην σε νοιάζουν Υπάρχει λόγος που δεν τα συμπεριέλαβε Κανένας Σε καμία ύλη. Να γελάς με τα άλλα τα παιδιά Ποτέ μονάχος. Κι αν καμιά φορά κάτι θυμηθείς Και σου 'ρθει το χαμόγελο στα χείλη Δωσ' του μια και... Continue Reading →

Σ' όσους τολμούν να διεκδικούν να πω μονάχα ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σε εκείνον τον ζητιάνο στον τύπο με το παράξενο χαμόγελο που καθαρίζει τζάμια κι όλο ζητάει χρήματα. Ας κοπιάσει. ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ στον ιερέα με το μαύρο ράσο που θέλει να σκυλέψει κάτι ελάχιστα απομεινάρια αρχαίου φόβου, ας έρθει. ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ στο παιδί που ορμάει καρφί... Continue Reading →