πάνω στους «εραστές» του Ρενέ Μαγκρίτ

«Κοσμογονία»

Ένα ερωτικό χαϊκού ΙΔ’

Πάνω σε αυτό
Το αδειανό σεντόνι
Αν τολμήσουμε

Να συνθέσουμε
Μπορούμε μια ταπεινή
Κοσμογονία.

Το πρίσμα εσύ
Και εγώ το φως που το
Διαπερνάει.

πάνω στην «Αφροδίτη στον καθρέφτη» του Ντιέγκο Βελάθκεθ

«Πρόσωπα»

Ένα ερωτικό χαϊκού ΙΓ’

Τόσα πρόσωπα
μα όλα τους εξίσου
βασανιστικά.

Όλα μεγάλα
του θυμού, της λατρείας
του οίκτου σου.

Εκτός κι αν εγώ
είμαι θλιβερά λίγος
για όσα είσαι.

πάνω στο «μπλε γυμνό» του Πάμπλο Πικάσο

«Ένα μέτρο»

Ένα ερωτικό χαϊκού ΙΒ’

Δεν έχει μέτρο
ο άνθρωπος εγγύτερο
από το σώμα.

Πώς να συλλάβει
του χρόνου την περασιά
χωρίς ρυτίδες;

Χωρίς ρυτίδες
πώς να προσκυνήσει
πάνω στο σώμα;

πάνω στη «φιλία» του Έγκον Σίλε

«Αντοχή»

Ένα ερωτικό χαϊκού ΙΑ’

Αρκετές φορές
θέλησες να μετρηθείς
με την αντοχή.

Κάποιες έχασες
άλλες πάλι κέρδισες
Πύρρεια νίκη.

Μα κάθε φορά
λαχάνιαζες ευτυχής
στον θώρακά μου.

πάνω στην «Οδαλίσκη» του Ανρί Ματίς

«Πορνογραφία»

Ένα ερωτικό χαϊκού Ι’

Έλα κοντά μου
πέφτει λιγοστό το φως
όσο σου πρέπει

Όσο ταιριάζει
στου κορμιού σου τις πτυχές
για έναν φόνο.

Μ’ αυτό το φως
θα φτιάξουμε τέλεια
πορνογραφία.

πάνω στο «μαύρη τσάντα» του Φάμπιαν Πέρεζ

«Τον νου σου»

Ένα χαϊκού του δρόμου

Κάποιος μου είπε
τον νου σου στα μπουρδέλα
ρε μαλάκα μου.

Στο φανάρι ρε,
στο πεζοδρόμιό μας
σε μια γωνία.

Τον νου σου ρε,
εκεί ‘ναι το παιδί σου,
ρε μαλάκα μου.

πάνω στο «η σύζυγός μου» του Σαλβαδόρ Νταλί

«Δώμα»

Ένα ερωτικό χαϊκού Η’

Πώς γεμίσαμε
ολόκληρο δωμάτιο
με δυο ανάσες;

Μικρό το δώμα
εύκολα το γεμίζεις,
είπες κάποτε.

Ρώτα κι εμένα.
Με το χέρι στην πόρτα
Απείχες μίλια.

πάνω στην «Αγκαλιά» του Έγκον Σίλε

«Προσκυνητής»

Ένα ερωτικό χαϊκού Ζ’

Χίλια βήματα
από το τρυφερό σου
ξεκινώ πέλμα

Διασχίζοντας
τους γλουτούς, την κοιλιά σου
και το στήθος

Ξέπνοος φτάνω
στο κόκκινό σου στόμα
να προσκυνήσω.

πάνω στη «¨Δανάη» του Γκούσταβ Κλιμτ

«Ματαιότητα»

Ένα ερωτικό χαϊκού ΣΤ’

Ο Μοντιλιάνι
σε ελαιογραφία
Την καθηλώνει.

Ο Μποντλέρ πάνω
στους δεκαπέντε στίχους
ενός θανάτου.

Άδικος κόπος.
Κανένας δεν κερδίζει
Τον βουβό πόθο.

πάνω σε ανώνυμο σχέδιο του Σαλβαδόρ Νταλί

«Η ώρα»

Ένα ερωτικό χαϊκού Ε’

Μία η ώρα
που σπάνε οι μάσκες
γεμάτες χάρη.

Μία εκείνη
που βλέπω τον καθρέφτη
Δίχως δάκρυα.

Μία η ώρα
του μόνου ψυχοτρόπου.
Του οργασμού σου.