«Στο πλάι των τεράτων»
Αλλόκοτος υπήρξα και ως παιδί
πάνω στην ώρα της σφαγής
δεν θαύμασα τον ξακουστό Θησέα
μα τον φτωχό Μινώταυρο λυπόμουν
το μπάσταρδο παιδί ενός Θεού
που δεν γνώρισε πατέρα
που μάνα δεν στάθηκε στο πλευρό του
και πέρασε τα χρόνια του βουβός
μέσα σε απάνθρωπα σκοτάδια.
Με τον Ηρακλή
-φονιά γυναικών
υποτακτικό στις σάπιες αρχές
χαμένο κορμί
αισχύνη του γονιού του-
δεν τάχθηκα
μα με τον Γηρυόνη
τον δύσμορφο γελαδάρη
εξόριστος που ξόδευε ολόκληρη
αθανασία πέρα από τον Ωκεανό
στα όρια της Δύσης
χωρίς στιγμή να ενοχλεί
με την παραμόρφωση του κορμιού του
τους δειλούς, τους σκληρούς ανθρώπους.
Για τον Πολύφημο έκλαψα πικρά
όταν του χάλασε ο Οδυσσέας
το μοναδικό του μάτι.
Μόνος και τυφλός ανάμεσα σε ανθρώπους
που γύρευαν μόνο να αρπάξουν.
Τον βιαστή
αντροφονιά
χασάπη
Αχιλλέα δεν θαύμασα στιγμή
για το μένος
την σκληρότητα
και την επιθυμία του να μοιάζει των Θεών
-αυτή η τόση έπαρση βαθιά
με αηδιάζει-
μα έκλαψα πικρά για την Ανδρομάχη
τον Πρίαμο
τον Αστυάνακτα
που είδαν τον έρωτα να πεθαίνει
την ελπίδα να σέρνεται μπροστά στα τείχη
το πατρικό χάδι να σβήνει κάτω από
του εισβολέα τη λόγχη.
Δεν ήμουν ποτέ με τους ήρωες
μα με τα θύματά τους
τους παρίες
εκείνους που δεν άρεσαν στον κόσμο
τα πουσταριά
τους κουτσούς
τους τυφλούς
τους δύσμορφους
που έπεσαν στον Καιάδα
και τώρα ζουν στα όρια της ανοχής μας
μόνο και μόνο επειδή
δεν είναι πια καιρός για ήρωες
και τέλος πάντων
εξαθλιώθηκαν επαρκώς ώστε
να μην αποτελεί ο θάνατός τους
πράξη ηρωική
μα μία απλή και ευτυχής
καθημερινότητα.
Μία καθαρή νίκη της ανθρωπότητας
πάνω στην ανθρωπιά μας.
Τα 1000mg Απουσίας ήταν μόνο η αρχή 