Φτωχέ μου γραφιά…

Φτωχέ μου γραφιά
ποια Χίμαιρα κυνηγάς να αδράξεις
με τις πενιχρές σου λέξεις;
Δεν τα έμαθες;
Αποδείχθηκε πως οι λέξεις δεν είναι αλυσίδα
ούτε χαλκάς
ούτε και χαλινάρι ούτε και χάμουρο
να δαμάσεις το θηρίο.
Τίποτα δεν μπορούν να σου προσφέρουν οι λέξεις.
Οι λέξεις είναι πυρετός
φτωχέ μου γραφιά,
επιθανάτιος ρόγχος και πρώτη ανάσα.
Είναι σάρκα
στα χέρια σου πλαδαρή και μπόσικη
στα χέρια όσων σου φούσκωσαν τα μυαλά
και πίστεψες πως έστω και λίγο θα τους μοιάσεις
είναι εκείνη του βρέφους
εύθραυστη και ζωοδόχος
των ηδονών
στιλπνή και λεία
μα σ’ όλων μας τα χέρια
είναι το ίδιο καυτή
ζωντανή
σάρκα.
Είναι οι λέξεις πανίσχυρες κι ανεπαρκείς
γροθιά μαζί και χάδι
όσες ζουν ακόμα
και όσες κηδέψαμε δημοσία δαπάνη.
Ποτέ δεν θα ‘ναι αρκετές οι λέξεις
ποτέ δεν θα ‘ναι οι σωστές
-δεν πρέπει να είναι-
κι αν κάποτε σου μοιάζουν τέτοιες
ξέχνα το
πάρε ξανά τ’ αλφαβητάρι
και το πρώτο ανθολόγιο σου,
δεν κάνεις για τις λέξεις.
Φτωχέ μου γραφιά,
οι λέξεις είναι σάρκα
εκείνη που γρονθοκοπάς
και την ίδια ώρα τρυφερά αγκαλιάζεις
και είναι η δική σου σάρκα.
Αν δεν νοιώθεις τα χτυπήματα
και τα στοργικά της χάδια
ξέχνα το.
Γίνε σιδηρουργός καλύτερα.
Ίσως με την εξάσκηση
να φτιάξεις μίαν αλυσίδα αρκετή
και έναν κραταιό χαλκά
για εκείνη την Χίμαιρα
που λες πως σε στοιχειώνει.
Αν πάλι όχι
δεν ήταν ποτέ Χίμαιρα.
Ήταν απλά μία λέξη.