Κυριακή απόγευμα

Να φτιάξω ένα τσιγάρο με τα στερνά της μέρας
πύκνωσε η υγρασία
-μ’ αρέσει όπως στέκει ο καπνός
μετέωρος
τοξικός
με κάτι δικό μου μέσα του
γύρω απ’ τα μαλλιά σου.
Μέσ’ στο χαρτί να φτιάξω
το χαρμάνι
ένα κομμάτι απ’ το χαμόγελο σου
προ ολίγου με κάτι που ‘πα
ένα ακόμα των αγοριών μας
οι φωνές
οι χοροί
το τρεχαλητό πάνω στο πλακάκι.
Η γόβα σου μετά
που ξέμεινε
από χθες κάτω απ’ το κρεβάτι
το φαγητό που δεν έφτασε για όλους
μα ήταν αρκετό για ακόμα τόσους
το ζάρι που τρύπωσε κάτω από τον καναπέ
το ποτήρι που ‘χει ακόμα κοκκινάδια
και κάτι θλιβερά κατάλοιπα
του πρωινού καφέ σου
και λίγο από τον ουρανό
που όλο λέει να κλάψει
κι όλο διπλά το σκέφτεται.
Θα το τυλίξω με στοργή
-ίσως μου φύγει το παράπονο
καθώς θα το ακουμπάω με την γλώσσα-
στην τσέπη θα το βάλω.
Αύριο με τον καφέ θα πάρω δύο ρουφηξιές.
Την επόμενη ξανά
κι έπειτα το άλλο πρωί.
Αν είμαι προσεκτικός
αυτή η Κυριακή
θα μου κρατήσει μέρες.