Καρμπόν

---

Κι εκεί απάνω
θα δεις, όπως ποτέ άλλοτε,
χωρίς καρμπόν κι αντίγραφα
του ίδιου πάντα συμβιβασμού
έναν στίχο που χάραξες
πάνω στο θρανίο σου
δύο ανθρώπους πίσω
και έλεγε για όνειρα και για φωτιές που καίνε.

---

Θα ξυπνήσεις ένα πρωί
τα σημάδια του καρμπόν
θα μαρτυρούν το προηγούμενο
και όλα πριν από εκείνο,
στο ίδιο πάντα δωμάτιο
το ίδιο τετράγωνο και κλειστό
όπως συνήθως
με την ίδια σκόνη που είχε από χρόνια.
Η ίδια καρέκλα
το ίδιο βρώμικο τραπέζι
και ο σοβάς λευκός, ολόλευκος κι αθώος
κάτω από το ίδιο φως μιας λάμπας
που ράθυμα εκτελεί το ίδιο πάντα έργο.
Θα φτιάξεις έναν καφέ
κοινό, ξεψυχισμένο
πάλι θα τρίξει η καρέκλα
πάλι θα τρίξει το τραπέζι
με τον αγκώνα όπως στηρίζεις το κορμί.
Πυκνός θα σου φανεί ο αέρας
πυκνός και δύσοσμος
μα θα τον αγνοήσεις
κοιτώντας του τραπεζιού το ξύλο.
Κι εκεί απάνω
θα δεις, όπως ποτέ άλλοτε,
χωρίς καρμπόν κι αντίγραφα
του ίδιου πάντα συμβιβασμού
έναν στίχο που χάραξες
πάνω στο θρανίο σου
δύο ανθρώπους πίσω
και έλεγε για όνειρα και για φωτιές που καίνε.
Πυκνός θα σου φανεί
και δύσοσμος ο αέρας
μα τρόπο δεν θα βρεις
-ούτε επιφάνεια αρκετή
που να μην την έχεις σημαδέψει
με μια ορμή που σκότωσες
μεθοδικά και ταπεινά-
για να τον αγνοήσεις.
Θα σηκωθείς
θα ανοίξεις το παράθυρο
το μπλε θα σε χτυπήσει
καταπρόσωπο
όλο στοργή και μίσος.
Και όπως θα χαμογελάς
θα πιάσεις τα ξύλινα δοκάρια
το πόδι θα περάσεις πάνω από το περβάζι
και θα βρεθείς τυλιγμένος
μέσα στον ίδιο ουρανό που έχεις προδομένο.
Θα μείνει να κρυώνει ο καφές
μα, δε βαριέσαι.
Ποτέ σου δεν τον πέτυχες
ούτε στη ζάχαρη
ούτε και στο καϊμάκι.
Κάποιος θα βρεθεί να σε φιλέψει
σε ένα άλλο δωμάτιο
με άλλη καρέκλα
άλλο τραπέζι
κι αλλουνού ανθρώπου
τα ανορθόγραφα στιχάκια.