2. Διαταραχές Ύπνου

«Κύριε Γιοκλούκογλου, με ζητήσατε;»

Από την μισάνοιχτη πόρτα πρόβαλε το πρόσωπο του ένας νέος άντρας, με όμορφα χαρακτηριστικά μεν, ταλαιπωρημένα δε, από την αϋπνία. Ο κύριος Πολύκαρπος Γιοκλούκογλου, σήκωσε το βλέμμα από τα έγγραφα που είχε μπροστά του και χαμογελώντας, του έγνεψε να πλησιάσει.

«Κάθισε, Λουκά παιδί μου, μην στέκεσαι», είπε και έδειξε τον πολυθρόνα στην απέναντι μεριά του γραφείου του.

Όταν ο νεαρός κάθισε, ο Πολύκαρπος σταύρωσε τα χέρια πάνω από την γραβάτα, έπλεξε τα δάχτυλα του, πήρε ένα ύφος κωμικά διευθυντικό και ξεκίνησε να μιλάει στον νεαρό σε τόνο αρκετά οικείο, κάπως αυταρχικό και επηρμένο, περίπου όπως του μιλούσε κάποτε και ο δικός του διευθυντής, όταν δεν ήταν παρά ένας ταμίας στην τράπεζα και αντιμετώπιζε τις ίδιες διαταραχές ύπνου με τον άντρα που είχε απέναντι του.

Επειδή όμως, ο κύριος Πολύκαρπος Γιοκλούκογλου δεν είχε την ίδια καταγωγή με τον τότε διευθυντή του και είχε μεγαλώσει πολύ διαφορετικά, ως μία ελάχιστη προσωπική πινελιά φινέτσας και γενναιοδωρίας, χρωμάτισε το δικό του ύφος με μία αδιόρατη πατρικότητα.

Τότε, θυμόταν, όταν τον είχε καλέσει ο δικός του διευθυντής για να τον επαναφέρει στην τάξη, τον είχε ενοχλήσει σε μεγάλο βαθμό η επιμονή του στρυφνού προϊσταμένου του να αποκαλεί την κατάσταση στην οποία βρισκόταν “προβληματική”.

Είχαν περάσει τρία χρόνια από την γέννηση της κόρης του, της Ελπίδας και ενώ το μεγάλο τους παιδί, ο Μηνάς, ήταν από την πρώτη στιγμή λάτρης των πολύωρων ύπνων και δεν τους είχε ταλαιπωρήσει στιγμή, η μικρή Ελπίδα, συνέχιζε ακόμα να ξυπνάει τα βράδια και μάλιστα, με έναν τρόπο φοβερά δραστήριο, τόσο για την ηλικία της, όσο και για το προχωρημένο της ώρας.

 Γυναίκες, έλεγε στον εαυτό του, δεν τις χωράει ο τόπος!

Το δε σημαντικό στην περίπτωση της μικρής Ελπίδας, ήταν πως έδειχνε μία ιδιαίτερη αδυναμία προς τον ίδιο τον Πολύκαρπο, πράγμα το οποίο αν και ευχάριστο με έναν εγωιστικό τρόπο τουλάχιστον στην αρχή, καθώς περνούσε ο καιρός, είχε αποκτήσει διαστάσεις μονομανίας που ως έναν βαθμό επιβεβαίωνε, εκτός από τον εγωισμό του, τον στρυφνό διευθυντή και την προβληματικότητα της κατάστασης.

Ο τρίτος χρόνος ήταν μία πραγματική κόλαση, ένα καθαρτήριο αϋπνίας για τον Πολύκαρπο. Έδειχνε ταλαιπωρημένος, το μυαλό του ήταν θολό και το παρουσιαστικό του, θύμιζε αόριστα άνθρωπο που μόλις είχε κυλίσει στον αλκοολισμό. Την κατάσταση, επιδείνωνε αισθητά μία βλακώδης, ληθαργική έκφραση πληρότητας και ζεστασιάς που ξεχείλιζε από τα μάτια του, σαν σιρόπι από τα φύλλα φρεσκοψημένου μπακλαβά και που συνήθως συναντά κανείς στο βλέμμα του ερωτοχτυπημένου εφήβου.

Κάθε βράδυ, ο μικρή Ελπίδα, απαιτούσε με την χειριστική γλυκύτητα των νηπίων, την συντροφιά του πατέρα της για να κοιμηθεί και δεν ξεχνούσε να ξυπνήσει τουλάχιστον δύο φορές μέσα στη νύχτα για να ζητήσει μία επιπλέον αγκαλιά ή ένα ακόμα τραγουδάκι από τον Πολύκαρπο, τον οποίο διεκδικούσε τόσο από τον ύπνο, όσο και από την Σοφία, την γυναίκα του και μητέρα αυτής της συναισθηματικής ρουφήχτρας, με φοβερή ανταγωνιστικότητα.

Ο Πολύκαρπος υπέκυπτε και βρισκόταν εγκλωβισμένος κάθε βράδυ σε έναν τόπο που έβρεχε ευτυχία και γαλήνη, ενώ την ίδια στιγμή κολυμπούσε στην απελπισία της αϋπνίας. Και ενώ συχνά, ιδιαίτερα όταν αυτή η διαδικασία κρατούσε περισσότερο από το συνηθισμένο εικοσάλεπτο, ένοιωθε να στραγγίζει από μέσα του κάθε ίχνος ενέργειας, την ίδια στιγμή, γέμιζε από άλλα πράγματα, κάπως πιο σύνθετα και δύσπεπτα, μα πάντως, ευεργετικά.

Όπως ήταν λογικό, δεν άργησε να κάνει το πρώτο του λάθος στην δουλειά, το οποίο και έγινε η αφορμή μίας νουθεσίας χωρίς προηγούμενο από τον διευθυντή του.

«Αν θέλεις να αποδώσεις τα βέλτιστα, Γιοκλούκογλου παιδί μου, θα φροντίσεις να βρεθεί άμεσα μία λύση σε αυτή την προβληματική κατάσταση», του είχε πει. «Στο λέω για το καλό σου, για την προσωπική σου εξέλιξη. Δεν θα καταφέρεις τίποτα στην ζωή έτσι. Πώς θα προχωρήσεις μπροστά, όταν με το ζόρι σέρνεσαι;»

Θυμόταν ακόμα πόσο τον είχε προβληματίσει αυτή η συζήτηση. Παρά όμως τις αυστηρές συστάσεις, εκείνο το βράδυ, όταν η Ελπίδα αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του, ο Πολύκαρπος έμεινε για λίγο καθισμένος δίπλα της και άκουγε την βαθιά ανάσα της, υπνωτισμένος από την ηρεμία του προσώπου της.

Την ίδια νύχτα, θαρρείς και γνώριζε τί θα ακολουθούσε, η Ελπίδα ξύπνησε τρεις φορές. Τις δύο πρώτες πήγε ο Πολύκαρπος στο δωμάτιο της και την βοήθησε να ξανακοιμηθεί. Την τρίτη όμως, έστειλε την Σοφία.

«Αυτό πρέπει να σταματήσει», της είπε.

«Εσένα ζητάει», του απάντησε. «Δεν θα πας;»

Είπε “όχι”, είπε πως χρειαζόταν ύπνο, είπε πως ήταν πολύ κουρασμένος και γύρισε πλευρό. Δεν έκλεισε μάτι μέχρι το πρωί.

Το επόμενο βράδυ, έβαλε την Ελπίδα για ύπνο. Όταν η μικρή ξύπνησε και τον ζητούσε την νύχτα, είπε ξανά πως χρειαζόταν ύπνο κι όταν η Σοφία γύρισε λίγο αργότερα από το δωμάτιο της μικρής και του είπε πως τον έψαχνε, ο Πολύκαρπος, αντίθετα σε κάθε παρόρμηση, προσποιήθηκε πως ούτε καν άκουσε. Μόνο βαριανάσαινε με τα μάτια του κλειστά και το στόμα ανοιχτό.

Λίγες μέρες αργότερα, σταμάτησε να βάζει την Ελπίδα για ύπνο. Σταμάτησε να της διαβάζει παραμύθια, σταμάτησε να της τραγουδάει μέχρι να αποκοιμηθεί. Ακόμα και τα βράδια του Σαββάτου, που είχε την ευκαιρία να κοιμηθεί αργότερα και να ξυπνήσει με το πάσο του, απέφευγε να κοιμίσει την μικρή ή να ανταποκριθεί στα νυχτερινά της παρακάλια, μην τύχει και επιστρέψει σε εκείνο το πέλαγος κόπωσης και γαλήνης.

Κοιμόταν όλο και περισσότερο, όλο και πιο εύκολα. Σύντομα είχε αποκτήσει πάλι το χρώμα του υγιούς ανθρώπου, την συγκέντρωση που απαιτούνταν για την δουλειά του, οι μαύροι κύκλοι είχαν σβήσει και ο ίδιος προόδευε σταθερά. Καμία βλακώδης, ληθαργική έκφραση πληρότητας και ζεστασιάς δεν ξεχείλιζε από τα μάτια του. Είχε το βλέμμα ενός σοβαρού ενήλικα, κοφτερό, γεμάτο ενέργεια και έλλειψη.

Έκτοτε, εξελίχθηκε κανονικά.

Όταν πέρασαν λίγα χρόνια και η Ελπίδα έμαθε να κοιμάται μόνη της, η αναπάντεχη επιστροφή της φυσιολόγικοτητας έδειχνε να ενοχλεί κάπως την Σοφία. Εκείνον πάλι, τον ανακούφιζε σε μεγάλο βαθμό μιας και στερούσε την επιλογή του από κάθε εναλλακτική.

«Πώς μπορώ να βοηθήσω, κύριε διευθυντά;» άκουσε την φωνή του υπαλλήλου..

Ο νέος που καθόταν απέναντι του ήταν εμφανώς ταλαιπωρημένος, το βλέμμα του όμως, έδειχνε παράταιρα γαλήνιο και ονειρικό. Υπερβολικά ονειρικό.

«Λουκά παιδί μου», είπε χαμογελώντας κάπως πικρά, «νομίζω πως ήρθε η ώρα να κάνουμε μία συζήτηση για την εξέλιξη σου.»