Θυμάσαιθυμάμαιτο λεύκωμα της Κυριακήςτην Κυριακή με τα γαλάζια μάτιακαι τα χοντρά γυαλιάκαι τα αυτοκόλλητα της Κάντι- Κάντικαι τα ζωγραφισμένα λουλουδάκιαθυμάσαιθυμάμαινα ακουμπάς λίγο το χέρι τηςκαθώς σου δίνει το λεύκωμαθυμάσαιτις ερωτήσειςθυμάμαι το φτερούγισμαπου έκοβε τον αέρα-μου-θυμάμαιαπό τις ερωτήσειςεκείνη που είχε το πιο γλυκό χαμόγελοπου έκοβε τον αέρα-μου-όπως οι φτερούγες των πουλιώνκαι το στόμα τηςμε τα σιδεράκια … Συνεχίστε να διαβάζετε Πουλί.
Ημέρα: 18η της 2ης περιόδου του 4ου κύκλου ερευνών της Νέας Εποχής Σταθερότητας Υπεύθυνος έρευνας: Δρ. Α. Λ. Χάξλεϋ (48 ετών) Υπεύθυνη πειράματος: Δρ. Ο. Λε Γκεν (63 ετών) Ζητούμενο προς διερεύνηση: συναισθηματικήσταθερότητα, πραότητα και διαχείριση παραβατικών συμπεριφορών στον κοινωνικόιστό και αντίθετα προς τις παγιωμένες προβολές της Ροής. Συνθήκη διεξαγωγής: τροφοδότηση του αντικειμένουμε ερεθίσματα που … Συνεχίστε να διαβάζετε 29. Απόκλιση.
Τρεις παραλλαγές σε μία ερημιά είναι σαν να λέμε πεντέμισι τ' απόγευμα σε εργατική συνοικία, χειρόγραφη ερωτική επιστολή σε ινφλουένσερή να κλείνεις ένα ρόουντ τριπ γυρνώντας απ' τον ίδιο δρόμο.Τρεις παραλλαγές σε μία ερημιά είναι σαν να λέμετέσσερις τη νύχτα σε κρεβάτι χρόνιων εραστώνφωτογραφίες μέσα σε κουτί παπουτσιώνή να διασχίζεις για πρώτη φορά έναν δρόμο … Συνεχίστε να διαβάζετε 3 παραλλαγές σε μία ερημιά.
Το κρίστμας σπίριτ το σωστόδεν χρειάζεται επεξηγήσειςτο ξέρεις, το νιώθεις στατρίσβαθα της ψυχούλας σουτο τζόιπροφανώς, στην εποχή μαςδεν έχει νόημα να γράψειςοτιδήποτε για οποιουδήποτε το δράμα, δηλαδή τι;θα μας σοκάρεις; δεν μας σοκέρνειςμε ένα κλικ μπορώ να έχω στηνοθόνη της παλάμης μου ό,τι πιοαρρωστημένο παίζεται αυτή την εποχή, μέρα, ώραάσε τα δράματα των ανθρώπων,μέρες που … Συνεχίστε να διαβάζετε «Πες μας κάτι στο πνεύμα των ημερών ή μην μας πεις κουβέντα».
Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγοςβέβαιααλλά υπάρχουμε και πεθαίνουμε ο έναςγια τον άλλοπολύ πριν κάποιος γράψει"κραταιά ως θάνατος αγάπη"απλώς και μόνοεπειδή μας βρήκετο χάραμα να περπατάμεαμίλητοι στη μέση του δρόμου.
Έφυγα από κοντά σου γυρεύονταςνα μάθω τι είναι ο κόσμοςκι όταν έφτασα στ' απάτητα βουνάστάθηκα και ρώτησα ρώτησα τους νεκρούς θεούς των βουνώνκι αυτοί μου απάντησανη λέξη για τον κόσμο είναι δάσος ρώτησα τους νεκρούς θεούς των δασώνκι αυτοί μου απάντησανπάντα ο άνθρωπος είναι απάντησηρώτησα τους νεκρούς θεούς των ανθρώπωνμα εκείνοι δεν απάντησαν με λόγιαμόνο … Συνεχίστε να διαβάζετε Η λέξη για τον κόσμο.
Γεμάτη η λεωφόρος και εκείνη καθισμένη στη θέση του συνοδηγού κοιτούσε τα φώτα να προσπερνάνε, τις ρεκλάμες των νυχτερινών κέντρων να χάνονται και το τζάμι να χαράζεται από μικρές, σκόρπιες σταγόνες, τυχεροί είμαστε, είπε εκείνος καθώς οδηγούσε, λίγο ακόμα και θα μας έπιανε η καταιγίδα στον δρόμο, πιστεύω θα είμαστε σπίτι πριν ξεσπάσει για τα … Συνεχίστε να διαβάζετε 28. Μέσα στη βοή της καταιγίδας.
Ο Τ. οδηγούσε στον Ε65. Είχε τσιγάρο αναμμένο, στο ραδιόφωνο έπαιζε Νιλ Γιανγκ, ο ουρανός ήταν καθαρός και τα σύννεφα έπαιρναν ένα ροδαλό χρώμα που έμοιαζε κάπως με το χρώμα της γραβάτας του. Την χαλάρωσε τραβώντας απαλά τον κόμπο, στο διπλανό κάθισμα η τσάντα του γραφείου, μέσα στο κεφάλι του τίποτα συγκεκριμένο, κάπου κάπου σκεφτόταν … Συνεχίστε να διαβάζετε 27. Μέσα στο σκοτάδι και την ομορφιά και τον τρόμο των φώτων που τρεμοπαίζουν στον δρόμο..
Ήξερα κάποτε έναν τρελόπερίγελος κανονικόςχαμίνιπου 'χε ένα έθιμο τρομερόμα έφερνε γέλιοστα σκυθρωπά μας μούτρακαλή του ώρακι όλο προσμέναμε αργόσχολαπότε θα πάει σούρουπονα τόνε κάνουμε χάζι.Ετούτος ο τρελός, λοιπόν,είχε συνήθεια κάθε σούρουποπάνω που στάζει αίμα ο ουρανόςνα στέκεται στις παρυφές του δάσουςκαι από ένα προς ένατα δέντρα στη σειρά να σκύβεικαι χαϊδεύοντας τους κορμούςνα ζητά δακρύζονταςσυγγνώμη.Φουκαριάρης.Δεν … Συνεχίστε να διαβάζετε Παρυφές.
Χαϊδολογάω τον θλιβερό μουΝάρκισσοτο είδωλό του δηλαδήαφού ο ίδιος μαραίνεται κάθε σούρουπομε το ξύρισμα μπροστά στον καθρέφτητου μπάνιουκαιστοχάζομαι παλλόμενος ευαισθησίαενσυναισθηματικόςμοιραίοςκαι αδιαμφισβήτητα βαθύςέναποστ που να συγκλονίσει τη ροήλέω θα πάω στις φωτιέςλέω θα πάω στις θεομηνίεςλέω θα πάω στην νεόφυτη-η Γη είναι στρογγυλή; Μη μου πείτε;-αναλγησία των ανθρώπωνλέω θα πάω στη σαθρότητατην κοινωνική, ξέρετε,πόσο έχουμε αποκτηνωθεί … Συνεχίστε να διαβάζετε Ποστ mortem.
Τα 1000mg Απουσίας ήταν μόνο η αρχή 